Lieve ASAC-leden, na lange tijd van stilte heb ik toch weer besloten een verhaal voor jullie te schrijven. Ondanks dat mijn leven al een lange tijd beheerst wordt door echt nuttige dingen, zoals het oplossen van Jira tickets en het voeren van evaluatiegesprekken, blijft de ASAC als een soort hersentumor een constante druk op mijn achterhoofd uitvoeren. De ASAC is als een ex die je dacht nooit meer te gaan zien, maar toch op de meest onverwachte plekken in je leven weer opduikt. En als ze dan af toe vertelt dat ze het best leuk vind om je columns te lezen, laat je je toch weer verleiden om na een goede 8 uur schermtijd op werk, dezelfde dag nog vol goede moed achter je bureau te gaan zitten om een pagina vol te kalken met een verzameling ongefundeerde, stigmatiserende, polarisende en, eerlijk toegegeven, nauwelijks samenhangende uitspraken. Om daar vervolgens het label ‘column’ op te plakken zodat je op geen enkele manier verantwoordelijk gehouden kan worden voor de inhoud, maar toch sprekend vanuit de illegale autoriteit van een functie die ik al bijna twee jaar niet bekleed. Daarom mogen jullie nu genieten van een verhaal over Erica en Dirk, twee genderloze figuranten die op een zeer genuanceerde manier de twee kanten van een zeer oud dilemma over het gebruik van klimmateriaal representeren. Laten we beginnen. Excuses voor het gebrek aan plaatjes in deze column, ze pasten niet bij de stijl. Hopelijk kunnen ook de millennials onder ons zonder plaatjes hun aandacht voor langer dan 5 minuten bij deze tekst houden.

Erica houdt van klimmen. Ze houdt van de levensstijl. Ze geniet ervan om zich de los van de hele wereld te voelen, met strakke klimschoenen over delicate treetjes te dansen en met haar hoofd in de wolken de ene lengte na de andere te trotseren. Erica is wars van autoriteit en maakt graag haar eigen keuzes. Ze hecht waarde aan de meningen van anderen, maar denkt ook altijd zelf na. Ondanks al deze prachtige eigenschappen is Erica op dit moment van het verhaal single. Dit komt omdat de auteur dit als narratief construct wil gebruiken in zijn zielige poging om zijn eigen mening in verhaalvorm te forceren. Gelukkig bezit Erica een diverse vriendengroep, die haar graag wilt bijstaan in haar zoektocht naar een partner. Het is hun schuld dat ze vanmorgen vroeg in haar Toyota Prius is gestapt om naar Freyr te rijden. Ze hebben haar overtuigd om mee te doen aan een ‘blind date’. Omdat Erica geen andere hobby’s of persoonlijkheid heeft buiten klimmen, bestaat de date uit een beklimming van de Al’Legne. Het enige wat ze weet is dat ze moet uitkijken naar een jongen met een gele helm, genaamd Dirk, en dat ze zich geen zorgen moet maken over materiaal, want Dirk zou alles regelen. Omdat Erica geen autist is die alleen met haar eigen materiaal wilt klimmen en openstaat voor nieuwe ervaringen, vind ze dit geen enkel probleem.

Dirk is een miserabele jongeman. Voor hem is het leven niet makkelijk geweest, al zullen mensen die hem echt kennen toch niet het gevoel kunnen onderdrukken dat hij het op de een of andere manier ook wel een beetje verdiend heeft. Om zijn depressieve jeugd in een beklemmend dorp in de provincie te ontvluchten is hij gaan studeren in de grote stad. Al snel bleek dat je de jongen wel uit het dorp kon halen, maar de depressie niet uit de jongen. Wegkwijnend op een studentenkamer die zelfs in een Amerikaanse gevangenis zou worden afgekeurd als woonruimte, scrolde hij op een avond doelloos over de voorpagina van Reddit, op zoek naar een moment respijt in zijn uitzichtloze bestaan. Op een gegeven moment scrollde hij langs de foto van een aandachtshongerige amerikaanse boulderaar die zichzelf volhing met ledlampjes om vervolgens hele makkelijk routes te klimmen. Dit alles werd vastgelegd in een foto-opname met lange sluitertijd, wat resulteerde in een foto van een prachtige berg besmeurd met gekleurde strepen. Als een peuter die zijn eerste stiftenset cadeau had gekregen, was deze post naar de voorpagina gekropen om daar de aandacht van Dirk te trekken. ‘Om de sociale ladder te leren beklimmen, moet men eerst het klimmen zelf leren’, dacht onze Dirk. Dirk is niet zo snugger.

Zo kwam het dat Dirk lid werd van de ASAC. Hij stormde zo snel mogelijk door het cursustraject om alle mogelijke tweeletterige afkortingen op zijn naam te mogen zetten. De rigide en dogmatische veiligheidscultuur gaf hem eindelijk een fundering om de illusie van een identiteit overheen te bouwen. Hij las alle artikelen op climbing.com en kon op borrels eindeloos ouwehoeren over de breeksterktes van verschillende knopen en klipte elke setje netjes tegen de klimrichting in. Het maakte hem niet uit dat hij überhaupt te bang was om een voorklimval te maken, het ging hem om het principe. Verder heeft Dirk in dit verhaal geen enkele identiteit, behalve dat hij een sukkel is die de kant van een discussie moet representeren waar ik het mee oneens ben. Omwille van het narratief construct stemde Dirk er ook mee in om mee te doen aan de blind date op de Al’Legne. Vandaar dat hij zaterdagochtend vroeg in zijn Volkswagen T4 (gefinancieerd op kosten van de staat) in een walm van kankerverwekkende dieselrook naar Freyr toog. Hij had voor de zekerheid zijn ballen maar geschoren en al zijn klimmateriaal nog eens extra gepoetst om goed voor de dag te komen. Deodorant was geen onderdeel van zijn klimuitrusting.

De mist hing nog tussen de bomen toen Erika het haar welbekende pad naar de basis afliep. Het was enigzins fris, maar de strakblauwe lucht beloofde een dagje zweten op het gladde kalk. Ze liep op blote voeten, en haar helm bungelde nog aan de achterkant van haar kleine rugzak. Ze wist namelijk dat ze nog ver verwijderd was van mogelijke steenslag.

Onderaan de rotswand zag ze inderdaad een jongen met een gele helm staan. Maar er leek iets mis te zijn met de vorm van zijn helm. Of anders met de vorm van zijn hoofd. De gele eierschaal stak namelijk iets te prominent uit boven het struikgewas. ‘Ben jij Dirk’, riep Erika enigszins onzeker? De jongen knikte bevestigend. Terwijl hij dat deed, schoof zijn helm voor zijn ogen. Erika zag tot haar verbazing dat de jongen geprobeerd had twee helmen boven elkaar te dragen, met als resultaat dat de bovenste helm met elke beweging alle kanten op schoof. Erika besloot ruimdenkend te zijn en er geen opmerking over te maken. Zij is in dit verhaal namelijk het moreel superieure karakter zonder enige karakterfoutjes.

‘Ja, ik ben Dirk’, antwoordde Dirk schuchter. Hij was nu al zenuwachtig dat hij een slechte indruk had gemaakt met zijn helm fiasco. Hij besloot Erika ongevraagd te trakteren op een oratie over klimveiligheid. “De tweede helm is een back-up, net als de tweede haak bij de standplaats snap je? Je kan maar nooit veilig genoeg zijn.” Dirk zijn stem sloeg over bij het woord ‘veilig’, alsof hij zich diep van binnen bewust was van zijn absurde logica. In de praktijk was hij gewoon nog niet helemaal uit de puberteit gegroeid. “Daarom klimmen we vandaag ook met twee touwen, heb je er een beetje zin in? Ik dacht eraan om mezelf uit te dagen en L’Hypotenuse in te stappen.” Dirk was even stil, en keek wat onzeker naar Erica’s kin.

Erica klom eigenlijk in de hal al 7B’s, maar besloot dat het misschien beter was niets te zeggen. Dirk leek erg zenuwachtig en ze wilde hem een eerlijke kans geven. “Dat lijkt mij ook best wel een uitdaging, misschien is het beter als jij als eerste klimt.” Ondertussen dwaalde Erica’s blik af naar een uitgebreide verzameling klimmateriaal die uitgespreid lag op een lege touwzak. Ze had nog nooit zoveel setjes, karabiners, bandlussen en prusiks bij elkaar gezien. “Ik zie dat je gelukkig een tweede ATC bij je hebt, want ik heb alleen een GriGri bij me. Eigenlijk klim ik nooit met een dubbeltouw.” Bij het horen van deze worden begonnen enkele aders in het voorhoofd van te Pulseren en zijn nekhaar recht overeind te staan. In een onkarakteristieke vlaag van zelfbeheersing slaagde Dirk erin daar niets over te zeggen. “Eigenlijk is dat mijn back-up-atc, maar voor deze keer mag je hem wel gebruiken.”

Dirk begon het uitgespreide materiaal aan zijn gordel te klippen. Toen Erica wat beter keek, zag ze dat Dirk twee gordels droeg, met aan elke gordel een identieke set overcompleet materiaal. Vervolgens bevestigde hij elke streng van het dubbeltouw aan beide gordels. Het zag er allemaal weinig comfortabel uit. Dirk voelde Erica’s blik op zijn handen terwijl hij zijn gordels volhing, Hij kon het niet laten zichzelf te verdedigen tegen deze denkbeeldige aanval. “Ik denk dat het tijdens het klimmen gewoon veilig is om overal een back-up van te hebben. Klimmateriaal is sterk, maar niet onbreekbaar. Ik begon tijdens de OVM cursus met twee strengen te klimmen, en dat vond ik een heel veilig idee. Wat als 1 van mijn touwen zou breken? Daarna heb ik ook maar de tweede gordel toegevoegd, anders leek het systeem me onlogisch. Je kan wel een back-up touw hebben, maar als je enige gordel breekt, dan val je alsnog dood.” Dirk was tijdens deze tirade steeds harder gaan praten en aan het einde voelde de stilte des te ongemakkelijker.

Erica besloot Dirk nog een kans te geven. Ze had ook gehoord van het bestaan van dubbeltouwen. Nieuwsgierig was ze op zoek gegaan naar statistieken over brekende touwen in klimongevallen. Tot haar verbazing kon ze maar een handvol gedocumenteerde gevallen vinden, ten opzichte van de duizenden bekende dodelijke ongelukken. Maar het leek voor Dirk allemaal ontzettend belangrijk te zijn, bijna belangrijker dan het klimmen zelf. “Als jij je daar beter bij voelt, lijkt het me voor jou een goede keuze. Ik voel mezelf prettiger bij het dragen van slechts een gordel, maar ik ben inmiddels ingebonden en heb je op de zekering, dus we kunnen van start!”

Dirk wankelde, enigszins uit balans gebracht door zijn verzameling aan ijzerwaar, naar de start van de route en begon te klimmen. Tot haar grote schrik zag Erica Dirk binnen enkele meters een complete spaghetti van zijn touwwerk maken. Hij klipt elke haak die hij tegenkwam met beide touwen in twee setjes, en pakte af en toe ook een haak die buiten de route lag. Tenslotte kwam hij in de crux pas terecht van de eerste lengte (4A). met zoveel touwwrijving dat hij zich samen met zijn formidable hoeveelheid materiaal net zo zwaar voelde als een Fiat Panda. Toen zijn magere voorarmen het uiteindelijk opgaven, viel hij met de gratie van een zak aardappelen uit de route. Erica deed haar beste hem dynamische te zekeren, maar door de grote hoeveelheid wrijving in alle setjes was het touw tussen Dirk en zijn laatste zekering net zo elastisch als een staalkabel.

Met een luide krak brak Dirk zijn beide enkels toen hij op het grassige bandje landde. Hij begon onmiddellijk te huilen. Erica had nog nooit reddingstechnieken geoefend, maar met haar gezonde verstand en begrip van basale natuurkundige wetten wist ze Dirk veilig op de grond te krijgen. Het moge duidelijk zijn dat het nooit tot een tweede date gekomen is tussen Erica Enkeltouw en Dirk Dubbeltouw. Terwijl Erica de Alpen afreisde om zoveel mogelijk te kunnen klimmen, bracht Dirk de rest van zijn leven door in een rolstoel.

Nu, trouwe lezer, zal ik niet zelf een moraal proberen te trekken uit dit fictieve (maar op echte mensen gebaseerde) verhaal. Het is niet altijd even duidelijk wie er aan de goede kant en wie aan de foute kant van een discussie staat. Soms heeft iedereen een beetje gelijk. Soms bestaat een kant uit rationele mensen en de andere kant uit een stelletje volslagen krankjorum idioten. Wie zal zeggen wat het geval is in de discussie tussen de enkeltouwklimmers en de dubbeltouwklimmers? Laat het me weten in de reacties, ik sta erg open voor de andere kant van de discussie!

Met sportieve groet,

Miron van der Kolk (ex-ex-matco)