Je belangrijkste materiaal

Hier ga ik dan, het schrijven van de eerst opvolgende Matco Column na Miron zijn vertrek als Matco. Omdat de column altijd goed ontvangen worden wil ik dan ook proberen de traditie voort te zetten. Al zal ik niet de cynische en soms vergezochte humor van Miron kunnen evenaren, ga óók ik, schrijven wat ik vind en komt dit meestal uit mijn eigen ervaring en overtuigingen. (en kunnen jullie dit ook bekritiseren via het formulier onder de columns)

Voor degene die heeft opgemerkt dat #16 mist van de columns en denkt huh kan de Matco na twee Bsc nog steeds niet tellen, dan zeg ik ja, ik kan niet tellen en nee er is een 16de mystery collumn van de oude Matco. Het gaat over mijn favoriete productie materiaal.

De eerste Matco Column gaat over, het voor mij meest belangrijke in de driehoek van klimsucces. Het bepaalt niet alleen of je je doelen haalt, of je hard genoeg kan trainen maar vooral of je er plezier uit haalt en op wat voor manier.

Het gaat dus over je mentale gesteldheid, je heufd, je cranium , je geest, JIJ.

Of je nu aan het alpineren bent en een niet zo fijn gevoel hebt over het volgende sneeuwveld, je 3 meter boven een slecht geplaatste cam staat, je voor het eerst buiten gaat voorklimmen, of om 7 uur naast je bed staat en geen zin hebt om te trainen, er moet een keuze gemaakt worden. Wat maakt de keuze en op basis van wat.

In ieder geval niet op basis van wat onze westerse cultuur zo belangrijk vind, logica en redeneren. Als dit het geval was geweest hadden we onszelf niet eens ingebonden, of waren we zonder touw gaan klimmen omdat je toch doodgaat. Alle twee vrij deprimerende gedachten.

Nu duidelijk is dat het niet puur berust is op logica, is het fijn om te weten wat dan het andere deel is wat de beslissing vormt, omdat het vaak kleine maar soms zeer grote consequenties kan hebben op je klimmen en het plezier wat je er uit haalt zoals Cora Schubert in dit filmpje vertelt https://www.youtube.com/watch?v=mGOwkyhB2JA

Een belangrijk punt om op te merken is dat deze keuze voor iedereen anders is, de een klimt een bevroren waterval met geringe hoeveelheid ijsschroeven en de ander gebruikt verstandig een clipstick om niet boven op het plateau onder de instap te vallen. Toch zijn er naar mijn ervaring wat algemene opvattingen die voor iedereen gelden. Niet alleen in het klimmen maar ook in het leven.

If you don’t ask, you don’t get.

Als je het nooit probeert of jezelf ervoor inzet gaat het ook niet gebeuren. Dus ga buiten je comfort zone en schrijf je in voor dat gave weekend waar je altijd al naar toe wou, boek een C cursus van de NSAC, of schrijf je nu voor de OVS cursus en leer buiten voorklimen. Maak dat trainingsprogramma en klim 7b. Clichés zijn er met een reden en “out of your comfort zone is where the magic happens” is er een van.[1]

Als je wilt kan je alles krijgen.

 veel mensen interpreteren dit alsof het dan ook makkelijk zal gaan. Dit is echter ver van de realiteit vaak moet je er wel wat voor over hebben en is het dan ook een constante afweging of dit het waard is. Is het risico van vallen de route waard vooral in alpine terrein is dit een vraag die je jezelf constant moet stellen. Het kan ook zo zijn dat het je het niet waard blijkt te zijn, dat die uren trainen voor dat klimniveau je niet het plezier geven wat je wilt. Deze realisatie lijkt misschien op falen en het niet behalen van je doelen, maar uiteindelijk gaat het om de eerlijkheid naar jezelf toe en de veiligheid van jezelf. Zoals Ivo ooit ergens in een chat heeft aangemerkt, is er lijst met opmerkelijke beklimmingen, maar geen lijst voor mensen die nee hebben gezegd tegen een avontuur dat mis is gegaan.

Those who fear the fall, never reach new heights.

Het niet halen van je doelen, vertelt je iets over jezelf en laat je reflecteren waarom je het door jou gestelde doel niet hebt gehaald. Dit kan betekenen dat je inziet dat de berg het risico niet waard is, dat je liever je tijd met vrienden doorbrengt dan met het campusboard, of dat je liever leuke en mooie routes klimt i.p.v. keiharde routes. Uiteindelijk is falen dus eigenlijk heel handig en zoals de Toa Te Ching zegt “ succes or failure which is more destructive?”–Lao Tzu.  Het “falen” geeft je een stukje extra zelfkennis, in mijn ogen de beste kennis die er is. Wat mij brengt tot het laatste en meest belangrijke punt van mijn column over het mentale materiaal tijdens het klimmen.

Wees eerlijk tegen jezelf.

Ziet die wolk er dreigend uit en weet je diep van binnen dat het niet goed is, ga naar beneden. Wil je de Mt. Blanc beklimmen maar weet je dat je nog niet ervaren genoeg bent, doe het dan niet, er volgen meer kansen. Of weet je dat je eigenlijk wel de haakafstand aandurft maar dat je jezelf mentaal een zetje moet geven, doe dat dan. Ben je benieuwd naar die keiharde route, maar ben je bang dat je afgaat voor iedereen zijn gezicht, doe het dan alsnog je was niet voor niets benieuwd.

“Be who you are and say what you feel, because those who mind don’t matter, and those who matter don’t mind.”
― Bernard M. Baruch

Uiteindelijk kan je op meerdere manieren eerlijk zijn tegen jezelf en anderen, de een mediteert elke dag een paar minuten en denkt na over wat er gebeurt is. De ander schrijft de dingen op in een dagboek, of maakt een lijst met doelen of waar ze dankbaar voor zijn. Een grote groep mensen deelt wat ze denken en voelen met anderen en proberen zo advies in te winnen, uiteindelijk zijn er vele wegen naar Rome, maar uiteindelijk maak jij zelf de beslissing.

Hiermee is de vraag over wat nou die beslissing maakt (buiten logica om) beantwoord:

Dat ben JIJ.

Luister dus goed naar jezelf en draag tijdens het klimmen altijd een helm want je zal je eigen hoofd en psyché nog nodig hebben.

[1]  (als je even uit je comfortzone wil binnen het USC probeer dan de route ‘het is maar een klein hopje’ van Marvin. Wil je nog verder probeer deze dan voor te klimmen, let wel op je veiligheid)